Να μην γίνεις ακόλουθος μιας θεωρίας που οπωσδήποτε θα δημιουργήσει πρόβατα

Dimitris Nomikos

Αυθαιρετώ άραγε όταν πιστεύω στον άνθρωπο και τον υπηρετώ πιστά ώστε να καταφέρει να αναδείξει τη δόξα του και το μεγαλείο του; Γίνομαι αντίθετος με τα σχέδια της φύσης γι αυτόν;
Είμαι τρομοκράτης όταν φροντίζω όσο μπορώ και όπως ξέρω την ψυχική του υγεία, αφού η ασθένεια όπως λένε όλοι είναι θέλημα Κυρίου; Στέκομαι απέναντι στο Λόγο Του;
Είμαι καταδικασμένος άραγε από την κοινωνία επειδή ενδιαφέρομαι να αναδείξει ο καθένας το μέγιστο δυναμικό του και όχι να γίνει ακόλουθος μιας θεωρίας που οπωσδήποτε θα δημιουργήσει πρόβατα;
Πειράζει αν δεν πιστεύω στο τέλος μας, αλλά σε μια ευκαιρία για μια νέα αρχή; Θα εξοντωθώ για το φως που ψάχνω αν ενοχλήσω τα βολεμένα σκοτάδια;
Πρέπει να ανησυχώ που δεν θέλω να ακολουθήσω ή να ακολουθηθώ, αλλά ψάχνω μόνο να βρω; Είναι τόσο βαρύ για την ανθρωπότητα το να αποκαλύψει μόνη της τα περιθώριά της;
Τελικά, πειράζει που θέλω τόσο πολύ να αισθάνομαι σε σχέση με το να σκέφτομαι; Γιατί το βρίσκω υπέροχο να είσαι το σώμα σου, το συναίσθημά σου, η κίνησή σου, το τέλειων της ατέλειάς σου.
Και μένω με τις σκέψεις μου να αναρωτιέμαι. Γιατί σταυρώνουμε αυτούς που μας λένε ότι μπορούμε να σωθούμε αλλά όχι να μας σώσουνε; Γιατί απομονώνουμε αυτούς που μας δείχνουν το μονοπάτι αλλά μας λένε ταυτόχρονα να το διαβούμε μόνοι μας; Γιατί κοιτάμε γύρω μας αλλά δεν βλέπουμε μέσα μας;
Την ευθύνη ψάχνω απεγνωσμένα. Την ευθύνη των πράξεων, των τοποθετήσεων και των συνεπειών τους. Την ευθύνη να είμαι και όχι να κρύβομαι. Και ας είμαι ακόμα κάτι λιγότερο από αυτό που μπορώ να γίνω.

Let's block ads! (Why?)

The Secret Real Truth